De derde sanglewandeling zou op meer dan een uur rijden zijn van onze camping. Het gaat hier allemaal niet zo snel in de bergen, en alhoewel we het niet erg vinden een stuk te rijden elke dag, gaat dit ons iets te ver. We besluiten er één over te slaan en deze dag te beginnen aan de laatste sanglewandeling. Volgens de beschrijving is dit de sangle met de meeste kans op hoogtevrees. Krijg je er last van dan wordt je aangeraden om niet verder te gaan. Erg bemoedigend klinkt dat niet, zeker niet na ons avontuur van de vorige dag, maar de wandeling tot de sangle moet al zo mooi zijn dat het toch de moeite waard lijkt om op pad te gaan.Het is inderdaad een mooie tocht met op het einde een flinke klim in de brandende zon die zich vandaag de hele dag laat zien. Tijdens de lunch bespreken Christiaan en ik onze mogelijkheden. De sangle wil ik misschien nog wel proberen, maar een aantal van de andere route-aanwijzingen baren me zorgen. 'Over de graat klimmen om aan de andere zijde van de berg te komen' klinkt me niet prettig in de oren en we besluiten de sangles te laten voor wat ze zijn. Teruglopen over hetzelfde pad vinden we echter zonde en op de kaart lijkt ook een andere route te lopen die ons met een omweg terugbrengt bij de auto. Wel zien we dat het ergens heel steil wordt...
Na een mooie tocht onder andere over een prachtig lapiazveld in de bossen stuit ik op rotsen. Zie ik het nou goed en staat er een pijl dat ik tussen deze 2 rotsen naar beneden moet klimmen? De doorgang is net iets breder dan ik zelf en de diepte zal waarschijnlijk zo'n 20 meter zijn geweest. Op zich is het afdalen niet moeilijk, gewoon een kwestie van je steeds een stukje laten zakken. Ik begin er weer veel te snel aan en na een paar meter raak ik weer in paniek. Wat als ik beneden helemaal niet verder kan? Ik kan absoluut niet zien waar dit eindigt en er weer een gewoon pad is. Mijn paniek is dusdanig dat ik Christiaan, die me volgt maar nog niet zo ver is terug laat klimmen, en ik zelf ook weer naar boven krabbel. Dat het gisteren gelukt is, heeft me geen zelfvertrouwen gegeven, maar juist de angst voor dit soort situaties vergroot. Ik weiger verder te gaan want opnieuw wordt ik claustrofobisch deze vakantie en ben ik bang vast te komen zitten in een spleet tussen de rotsen. Christiaan probeert me nog tot reden te brengen en alhoewel ik er zeker van ben dat de stippellijn die op de kaart gelijk is aan deze afdaling, weiger ik toch verder te gaan.Zucht... we zullen toch terug moeten over het pad waarover we heen zijn gegaan..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten