Vooral de start is spannend, maar wanneer je eenmaal gaat valt het wel mee, het is leuk om wat om je heen te kijken, maar de spanning komt weer even terug aan het einde van de rit. Met die 100 km per uur zie ik het eindstation op me afkomen. Ik vlieg er dwars doorheen en zie een grote enigszins zachte driehoek waar ik recht op af ga. Die ga ik toch niet echt raken!? Voor de zekerheid doe ik mijn hoofd omlaag, tja, hoe zou je zo'n klap het beste opvangen?
Maar zover komt het niet. Nog voor ik vol de driehoek ram wordt ik met een enorme ruk tot stilstand gebracht die me de nodige schaafwonden oplevert van de schurende zak. Ik wordt van de kabel losgemaakt, en... mag nog een keer! Nog een keer zoef ik over het dal en kom uit bij mijn laatste stopplek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten