Van Edelhüte naar Kasselerhütte

Dit bordje staat tegenover het terras van de Edelhütte op het pad naar onze volgende bestemming, de Kasseler Hütte. Wij voelen ons intussen volleerd bergwandelaars en voldoende 'geübt' om deze tocht te volbrengen.

Dat ik me 's ochtends bij het ontbijt een beetje misselijk voel, lijkt me op dat moment ook geen belemmering. De tocht mag lang zijn, maar meestal lopen we redelijk snel en het weer is goed.

Al vrij snel komen we bij de eerste gezekerde klim over de Toreggenkogel die we vanaf de hut al konden zien. Terwijl ik me omhoog hijs kijkt een hele kudde nieuwsgierige geiten terwijl we boven komen.

Er volgen nog twee van die gezekerde klimmetjes, die goed steil zijn,
maar door het droge weer geen problemen opleveren.

Intussen voel ik me nog steeds niet lekker, terwijl we al een uur of drie onderweg zijn. Ik krijg water nog wel weg, maar een hap eten lukt me niet meer.

 Iedere beklimming valt me zwaar en de gedachten dat we nog een heel eind te gaan hebben, maken me moedeloos.

Elk stuk van de tocht komt me als een nieuwe oneindigheid voor.
De steenvelden lijken enorm en er lijkt geen eind aan te komen.

Ik had niet gedacht dat zoiets als misselijkheid een tocht zo kan verpesten. We hebben uiteindelijk exact acht uur gedaan over onze tocht, wat dus eigenlijk behoorlijk snel is, als je bedenkt dat daarin ook de pauzes zitten. Echt genieten van de omgeving deed ik helaas niet en aangekomen bij de hut kon ik alleen nog maar pijn en vermoeidheid voelen. 

Helaas leek mijn gesteldheid besmettelijk te zijn, want eenmaal aangekomen bij de hut werd de rest ook ziek. De één na de ander werd geveld en uiteindelijk zaten we nog maar met z'n tweeën aan het avondeten dat ik grotendeels moest laten staan.

Zonde, want de mensen van de hut waren enorm vriendelijk en de linzenschotel met worst die ze serveerden was ontzettend goed. Ik had graag nog eens mijn hele bord leeggeten!