We hebben een onrustige nacht en ik vrees dat andere gasten van de hütte er ook aan moeten geloven. Toen ik in de middag even op het bed ging liggen dacht ik iemand anders in onze kamer te horen. Griezelig! Ik ben hier toch alleen, waarom hoor ik dan iemand ademhalen? Het bleek niet te spoken in de hut, maar de muur naast mijn stapelbed was zo dun en vol kieren dat ik de gast in de kamer naast de onze kon horen! Ik vrees dat hij dan gedurende de nacht ook heeft gehoord hoe de één na de ander uit bed ging omdat hij zich niet goed voelde, dorst had of wat dan ook.
Toch voelde ik me heel behoorlijk toen ik deze ochtend aan het ontbijt zat. De nacht was in ieder geval lang geweest, we lagen al om acht uur in bed, en mijn misselijkheid leek even plotseling als hij was gekomen, ook weer verdwenen. Mijn zwager, die het het zwaarst te verduren had gehad de avond ervoor, was nog niet helemaal hersteld. De vraag rees of we verder naar de volgende hut zouden lopen of toch naar het dal moesten gaan. Gelukkig wilde hij het wel proberen en gingen we op pad. Er stond ongeveer vijf uur voor de tocht en met een hoogteverschil van goed 700 meter was het in ieder geval geen bijzonder zware etappe. De tocht was ons al uitvoerig beschreven door de broer van de huttenwaard en zijn voorspelling kwam goed uit. Het eerste stuk was vlak en omdat we om het dal heenliepen konden we nog lang de hut blijven zien. Een aantal riviertjes moest overgestoken worden en naast loszittende ijsschotsen waren enkel keien aanwezig om onze voeten op te zetten om langs het woeste water te komen. Het leverde me zeiknatte sokken op, maar gelukkig kon ik ze nog wisselen voor droge.
Het laatste stuk voor we definitief de Kasselerhütte gedag moesten zeggen was over de Lapenscharte, waar uiteraard de nodige sneeuw lag.
Het stuk na de scharte richting de Greizer hütte was niet moeilijk meer. Een heel stuk van het pad was zelfs voorzien van een 'bestrating' van platte stenen die in een winkelcentrum niet hadden misstaan.
De hut lag prachtig en was bevolkt door een hele kudde geiten, kippen en een kat.
We hadden nog een groot deel van de middag voor ons en bij gebrek aan een douche en warm water, beloonden we onszelf met wat lekkers uit de keuken.
Een goede Brettljause ging er wel in, maar de Kaiserschmarrn waren werkelijk verukkelijk! Het geheim zat in de flinke hoeveelheid rum, preiselbeerrencompote in plaats van appelmoes en de eigen geitenmelk! Mocht je ooit in deze hut komen, zorg dan dat je een flink bord bestelt!
Het was echt een hele aardige hut met een relaxte familie die hard werkte en een prachtige omgeving!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten