Vandaag staat er weer een flinke beklimming op het programma. Om bij de Berlinerhütte te komen moet eerst 1030 meter gestegen worden naar de nördliche Mörchnerscharte. Een flinke steile klim bij warm weer die begint met een ladder en dan slingert door een zee van bloemen. Prachtig is dat, want je kijkt bij zo'n steile beklimming toch vooral naar de grond vlak voor je, maar als daar zoveel bloemen te zien zijn, is zo'n klim opeens helemaal niet meer zo zwaar.
Na de bloemenzee komt de sneeuwvlakte, zoals bijna elke dag, om de scharte te bereiken.
Het laatste stukje splits het pad tussen een touw dat gebruikt wordt door de dalende wandelaars en een rotsig gezekerd stuk dat steil naar boven leidde.
Bovengekomen zien we een Britse moeder met zoon die op een rots tussen de sneeuw gestrand zijn op het pad onder ons. Ze vragen onze hulp aangezien ze niet meer voor- of achteruit durven. We adviseren ze niet verder te gaan, daar het door ons gelopen pad er moeilijker uitzag dan het vervolg.
Na nog een steil stukje door de sneeuw komen we al snel bij de Schwarzensee. Christiaan trekt zijn zwembroek aan, loopt via een 'strand' van sneeuw zo het water in en zwemt enige tijd in het ijskoude water. De bikkel!
We vervolgen ons pad en het duurt niet lang voor we een lieflijk groen, bijna parkachtig, terrein betreden waar je ieder moment een hobbit zou kunnen verwachten. We zien ze niet, maar al snel zien we onder ons de imposante Berliner hütte. Deze hut heeft werkelijk allure! Je waant je in andere tijden wanneer je de ontvangsthal met statig trappenhuis betreed of de eetzaal binnenloopt. 's Avonds maken we een tour door de hut en zien we allerlei details die nog wijzen op een rijke historie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten