Van Friesenberghaus via Olperhütte naar de Geraerhütte

 

Als we 's avonds in het Friesenberghaus zitten denken we nog een rustige wandeling de volgende dag in het verschiet te hebben. In plaats van via de Olperhütte af te dalen naar de Schlegeisspeicher, een groot stuwmeer, zoals de Berliner Höhenweg loopt, had ik bedacht vanuit de Olpererhütte naar de Geraerhütte te lopen. Dat zou ongeveer zes uur duren in totaal, hoeveel stijgen en dalen kon in nog niet zo goed inschatten, want ik had voor de planning alleen een oude kaart gebruikt die ik bij mijn ouders had weggegrist en nog uit de jaren zeventig of tachtig kwam. Nu zullen bergen niet zo snel veranderen, zou je denken, maar paden kunnen uiteraard wel wijzigen. Nu we met een actuele kaart naar de situatie keken, werden we toch wel een beetje zenuwachtig. Tussen de Olperhütte en de Geraerhütte ligt namelijk de Alpeinerscharte op 2959 meter. Een groot deel van het pad was op de kaart niet als streepjes, maar als stippeltjes getekend, oftewel een pad dat eigenlijk niet helemaal die naam mag hebben. Met de sneeuw die we zagen op onze tocht naar Friesenberghaus zijn we wat bezorgd over de conditie van het pad over de scharte. Touwen, pikkels, gamaschen en waterdichte handschoenen hadden we allemaal niet, zouden we zonder deze zaken ook ons pad kunnen begaan?

 We besluiten 's ochtends eerst maar eens naar de Olperhütte te lopen en daar te vragen naar advies voor ons vervolg. Het pad is eenvoudig en binnen twee uur zitten we op het terras van de hut samen met een Nederlandse familie die bewonderend, maar ook wel een beetje meewarig, naar onze bepakking kijkt. Zij drinken wat en gaan naar het stuwmeer waar hun auto staat en zijn nog wat meer onder de indruk wanneer ze begrijpen dat wij nog 'naar boven' gaan.

We vragen het personeel van de hut naar het pad over de scharte. Je vraagt je af wat ze denken. Voor deze jonge Oostenrijkers lijkt het geen probleem te zijn het pad te belopen, maar hoe Nederlanders zich zullen redden op het besneeuwde steile pad, durven ze niet helemaal te zeggen. 'Op de moeilijke stukken ligt sneeuw' is het bemoedigende antwoord. Ze raden het niet aan of af om te gaan, maar zeggen in ieder geval niet dat het zonder extra materiaal onmogelijk is.

We besluiten het maar te gaan proberen, omdraaien kan altijd nog (hoop je). We eten nog een vroege lunch en gaan op pad. 

 

We lijken al snel de enigen op het pad te zijn. De verlatenheid en onzekerheid over het verloop van ons pad maken me gespannen. Ik voel me toch wel een beetje verantwoordelijk voor het kiezen van deze route, ook al was het een unaniem besluit om de tocht te ondernemen. Na ongeveer anderhalf uur is het bijna alleen nog maar sneeuw. Gelukkig zien we nog steeds markeringen en hier en daar de voetafdrukken van voorgangers. We zitten op de goede weg, maar bij ieder sneeuwveld dat we overgekomen zijn, hoop ik wel een beetje dat het volgende stuk niet moeilijker wordt.

Het lukt ons de steile scharte te bereiken. Gespannen kijk ik naar het hoogste punt 

en vooral naar wat er achter zal liggen.

Tegen beter weten in hoop ik dat aan de andere kant een prachtig sneeuwvrij pad ligt. Uiteraard is dat niet het geval. Was de weg naar boven vooral rotsig en besneeuwd, naar beneden is het een puinhelling die continu verschuift onder onze voeten. Ik glij op een gegeven moment een paar meter naar beneden, maar weet gelukkig snel te remmen. Iedereen schrikt er wel van.

 Natuurlijk slaat het weer nu ook om. In de verte zagen we al onheilspellende wolken en nu lijkt het onweer dichterbij te komen. We horen gedonder en denken dat het nu echt losbarst. 

Dat blijkt echter niet het geval. Een enorme steenlawine komt naar beneden van een berg links van ons. Had ik toch liever onweer gehad, misschien. Het is wel een stuk bij ons vandaan, maar wat zegt dit over de bergen waar wij onderlangs lopen?

Nog een bestudering van de helling laat zien dat het sneeuwveld eronder vol ligt met stenen die waarschijnlijk regelmatig naar beneden komen vallen. Ons pad blijft er ver vandaan en daar liggen gelukkig geen gevallen stenen. Gelukkig maar, we vervolgen ons pad en beginnen al meer richting dal te lopen en groen gras te zien en niet zo veel later zien we de hut liggen met ernaast een grote vlag met reclame van het Zillertalbier. We hebben de Geraerhütte gehaald!