De vierde nacht van onze huttentocht zouden we in de Pfischerjochhaus doorbrengen. Het betekent dat we vanuit de Geraerhütte terug over de Alpeinerscharte moeten. We besloten er een nachtje over te slapen, maar vandaag lijkt niemand er echt veel voor te voelen nogmaals dezelfde tocht te ondernemen. We bekijken tijdens het ontbijt de kaart en kiezen uiteindelijk voor een nieuwe bestemming. We lopen via de Steinerne Lamm en de Frauenwand naar het Tuxer
Joch Haus. Een tocht met veel stippeltjes maar volgens de huttenwaardin goed te doen in een uur of 4 à 5. Ook de ca. 800 meter stijgen en dalen lijkt ons geen probleem. We pakken onze rugzakken en bellen nog even naar de Pfischerjochhaus om onze reservering te annuleren wat gelukkig geen enkel probleem was. Het Tuxerjochhaus dat we belden of er nog plaats is voor de komende nacht, was minder behulpzaam, ze namen geen reserveringen meer aan voor vanavond, we moesten maar zien.
Wanneer we buiten staan bij de hut zien we een helikopter hangen boven de hut. Een brancard met naar het blijkt een gewonde bergsporter en twee reddingswerkers hangen onder de helikopter en worden 'gedropt' bij de hut. Terwijl de gewonde man achterblijft gaat de helikopter opnieuw de lucht in met één van de reddingswerkers. We zien de helikopter hangen bij een steile rots hoger in de bergen en even later hangen drie mannen onderaan de machine. Ook zij worden gedropt, de gewonde wordt in de gelande helikopter gehesen en gaat naar het dal. We hopen dat het goed met hem zal gaan, maar zijn kameraden zien er in ieder geval ongedeerd, maar witjes uit.
We komen er niet achter wat er precies is gebeurd en hoewel we enerzijds wel inzien dat de bergen onvoorspelbare en ongelukkige situaties kunnen opleveren, zijn we ook wel gerustgesteld door de fantastische professionele en doelgerichte bergredding.
De weg naar de Tuxerjochhaus blijkt prachtig te zijn. De stippeltjes op de kaart betekenen vooral dat het soms niet zo duidelijk is waar het pad ligt, zeker niet waar sneeuwvelden over het pad liggen. Op de Berliner Höhenweg zijn ze zeer actief geweest met de verfstrepen, en was zelfs een duidelijke nieuwe situatie gemaakt waar sneeuw het pad liet verdwijnen. Dit pad is minder duidelijk, maar absoluut niet moeilijk.
Met de kaart erbij kunnen we de weg goed vinden en we hebben goede zin nu het vandaag weer zo meezit.
Het was jammer dat de mooie tocht eindigde in de Tuxerjochhaus. Het was druk bij deze hut die vooral een soort skihut leek met een groot terras dat helemaal achter glas zat. Daar zaten vele dagjesmensen die naar wasmiddelen roken en waarschijnlijk het weekend kozen om met de kabelbaan naar de Sommerbergalm waren gekomen en het kleine stukje naar de hut liepen. Het glas is ongetwijfeld fijn in de winter, maar wij hadden liever wat schaduw en een briesje gevonden tijdens onze lunch.
We vragen naar de mogelijkheid om te slapen in de hut. We worden echter nogal lomp en kortaf te woord gestaan. De hut zit vol. We vragen naar het noodlager. 'Ja, dat kan altijd' zegt de man met grote tegenzin. We voelen ons alles behalve welkom en we zijn het voor het eerst niet eens over wat we moeten doen. Uiteindelijk hebben we weinig zin om nog een middag en avond in de hut te blijven en wellicht in het noodlager toegelaten te worden. We besluiten naar de kabelbaan te lopen en een dag eerder dan gepland naar het dal te gaan. Gelukkig zijn we meer dan welkom om weer te logeren in het pension waar we voor onze tocht al verbleven!
De dag eindigt dus niet in het noodlager, maar in een heerlijk gedekt bed en een douche zonder douchemuntje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten