We hadden graag nog een extra nacht in de Pfeishütte geslapen, maar de hele hut was van onder tot boven volgeboekt. Er zat dus niks anders op dan onze spullen te pakken. In mijn reisaantekeningen stond echter wel groot opgemerkt dat ik in deze hut wel degelijk graag een ontbijt wilde. Onze koffie en muesli was ook net op, dus hadden we een goed excuus om van dit ontbijt te genieten. Naast yoghurt en muesli kon je allerlei noten en zaden toevoegen. Er was fruit en ook vruchtenyoghurt en naast het bruine brood was er wit brood om te toasten en huisgebakken Hefezopf, een lichtzoet witbrood. Naast kaas en vleeswaren was er een kruiden roomkaas, verschillende zelfgemaakte marmelades, honing en huisgemaakte nutella! Het was een feestje zo op de vroege ochtend. We mochten ook brood voor onderweg klaarmaken en aangezien we hebben besloten naar de gondel te lopen en af te reizen naar Innsbruck, leek ons een zelfgesmeerde boterham een beter idee dan een dure, niet zo lekkere, lunch op een plek die krioelt van dagjesmensen.
Na in het zonnetje te hebben ontbeten zijn we al vroeg op pad. We hebben gekozen om via de Rumerspitze (filmpje van iemand die ook naar deze top liep) te lopen, een tocht die in het weekend erg druk kan zijn, lezen we bij de hut. Terwijl wij omhoog gaan is het echter nog rustig.
Op de foto hieronder zie je ongeveer het pad dat we zullen gaan lopen. Ik bedoel, de hele berg van rechts naar links gaan we over voordat we weer afdalen. Joepie! Nog meer graatlopen!
Mijn korte benen en zware rugzak maakten dat ik soms met behoorlijk wat angst een pas moest maken. De vrouw die voor mij liep, was duidelijk topfit, gewend aan de bergen en voorzien van een veel kleiner formaat rugzak, want zij had beduidend minder moeite met de tocht.
Op de top doe ik uiteraard of er niks aan de hand is. Ik smeer me vandaag wél goed in en toon (onbedoeld) nog even mijn spieren aan Christiaan. Angst? Welnee!
Nu komt dan weer het leuke stuk over de graat. Gelukkig zijn er regelmatig makkelijkere stukken en is het uitzicht naar de bergen erg mooi. Het uitzicht op Innsbruck wordt ook geroemd, maar ik begrijp nooit zo de lol van kijken naar verstedelijking in een prachtig berggebied.
Wanneer we weer op het gewone pad komen, is het een drukte van jewelste. Veel dagjesmensen zijn inmiddels boven gekomen en lopen veelal hijgend over de berg. Ik begin me al te storen als ik afgeleid wordt door het geluid van muzikanten. Dan zien we ze boven ons bij een kruis staan. Gedurende een uur of langer wordt met tussenpozen gespeeld en het klinkt echt heel mooi. Het voelt dan toch wel weer heel mooi en bevoorrecht om in zo'n bijzondere omgeving te zijn, ook al zijn er veel te veel mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten