Deze tocht was niet de moeite waard, moet ik met spijt zeggen. We hadden met een groepje afgesproken om de tocht samen te maken en halverwege een stuk van 12 km te overbruggen met een taxi. We vertrokken vroeg en het was op de weg naar beneden nog droog (maar wel een dodelijk saaie weg voor iemand die van smalle bergpaadjes houdt) gelukkig, maar wel bewolkt. Terwijl we op de taxi wachten met een kop koffie begint het echter te regenen. Ik ben blij dat we niet het hele suffe stuk door de regen hoeven te lopen. Zeker wanneer ik ongelukkige en verzopen gezichten verstopt in poncho's langs de weg zie lopen. Onderweg neemt de chauffeur nog een paar extra mensen mee die zo slim zijn de taxi aan te houden. De 12 km omhoog kost ons met de taxi al bijna een uur. We trekken snel onze regenkleding aan en stoppen een boterham en appel in onze mond en stiefelen snel naar boven. Tegelijk met ons vertrekt ook een gezin met 2 kleine huilende kinderen. 1 gaat op de rug bij papa, de ander wordt door de moeder onder een regenjas van voren gedragen terwijl een rugzak op de rug gaat. Ik vind het dapper, en zou niet met ze willen ruilen.
We hadden verwacht zo'n 8 uur onderweg te zijn vandaag om de 34 km totaal (inclusief taxi) af te leggen, maar doordat we niet pauzeerden of foto's maakten, waren we al rond 3 uur bij de hut.
Dat deze suffe dag nog wel wat slechter kon, bleek toen de huttenwirt eerst onze reservering niet kon vinden (ik had 3 keer online aangemeld en 1 keer telefonisch, blijkbaar allemaal tevergeefs!) en we vervolgens in een lager met een jeugdgroep lagen die om 1 uur 's nachts pas naar bed kwam met veel kabaal en licht en nog een uur bleef kletsen. Toen ik er iets van zei hielden ze wel op, maar kwam de volgende groep binnen. Gelukkig had ik oordopjes en een mindfulnesscursus achter de rug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten