Van Hallerangerhaus via Speckkarspitze naar Pfeishütte

 

 En toen was het eindelijk mooi weer! De zon straalde en hadden we enkel de tocht van Oppad gedaan, dan zouden we nu afdalen naar het dal. Gelukkig is het nog niet zover en gaan we vandaag naar de Pfeishütte. De tocht is niet zo lang, dus besluiten we ook de Speckkarspitze mee te nemen onderweg. Dat vond ik, zeker na al dat luie lopen in de afgelopen dagen, best wel pittig. Het was veel klauterwerk naar de top. Zo'n grote rugzak helpt dan niet echt mee.     

   

Maar het uitzicht op de top was zeker de moeite waard. In de verte zagen we de besneeuwde toppen van bergen waar we hopelijk volgend jaar weer mogen lopen.

Ook naar beneden was niet even een kwestie van snel afdalen. De tocht ging helemaal over de graat en uiteindelijk naar het brede pad eronder.
Eigenlijk heb ik een hekel aan graatlopen. Veel te veel lucht om me heen en geen mogelijkheid iets vast te houden voor balans, tenzij je op handen en voeten gaat, en dat is ook niet zo charmant, of aan te raden met een rugzak op je rug.

 

Maar uiteraard verliep alles goed, en was het ook best een beetje leuk (naast doodeng).
De rest van de tocht was ook mooi, hoewel af en toe wel erg druk. Voordat we het laatste stuk naar de hut konden afdalen moesten we nog het Stempeljoch over.

Dit (rot)joch, dat je hierboven op de foto op de achtergrond kan zien, was te bereiken via een immense puinhelling die in de volle zon lag. Stoere mannen waren bezig een begaanbaar pad te creëren met een soort banden en planken, maar het bleef een uitputtend stuk dat ons de adem benam en huid deed verbranden door de felle zon. Van boven zagen we zelfs mensen met een mountainbike naar beneden lopen. Niet via het 'pad', maar gewoon door het puin. Krankjorum!

De Pfeishütte was met afstand de leukste hut van deze vakantie (vooruit, dat we 's avonds in de zon buiten konden eten hielp wel mee).

Het eten was heerlijk, de huttenwirt en -wirtin waren supervriendelijk en gastvrij, er waren ligbedden met schapenvachtjes en ook een superleuke hond met zijn eigen schapenvacht. Dit was de enige hut waar nog een kamer gereserveerd kon worden, en tot ons geluk stonden er 2 tweepersoonbedden in de zespersoonskamer. We konden dus weer gezellig naast elkaar slapen.

Het was hier zelfs zo goed dat ze snoepjes op het kussen hadden gelegd! Verder was er iemand in de hut met een grote haak- en handwerkverslaving. Alle hangertjes waren verhaakt en overal zag je haaksels terugkomen. Ook verkochten ze allerlei haarbanden en portemonneetjes van eigen makelij.