Als ik 's nachts af en toe een heel klein beetje wakker word om een extra deken te pakken, hoor ik het regenen, nou ja, 'wat nu valt, kan straks niet meer vallen'. 's Ochtends blijkt het echter gesneeuwd te hebben. Op 1900 meter! We draaien ons nog maar een keer om. Onze tocht zal maar twee en een half à drie en een half zijn met maar 400 hoogtemeters. Geen haast dus.
We genieten van de prachtige bergen met sneeuw en de geur van de houtkachel. Het is fris, maar niet koud en de zon laat zich al voorzichtig zien.
Om tien over negen zijn we klaar voor vertrek. Nog geen half uur onderweg lopen we al schaapachtig de verkeerde kant op, terug naar de hut. Gelukkig daagt het toch best snel.
Om iets voor twaalf uur komen we bij de hut. Eerst nog een heerlijk stuk pruimentaart in de zon (en kou) en later schmalzbrot en kaiserschmarrn. Het gaat goed met onze Tirolereetbingo. We hebben zin in de tocht morgen over de birkkarspitze, de weersverwachtingen voor vrijdag waren een paar dagen geleden erg goed, maar we schrikken wanneer de serveerster iemand anders zegt dat het pad door de gevallen sneeuw niet begaanbaar is. We vragen het bij het aanmelden aan de huttenwirt en die zegt dat het waarschijnlijk niet kan, maar dat hij vanavond zijn advies komt geven. Samen met andere Nederlanders die dezelfde tocht willen maken beraden we, maar we hopen vooral dat we gewoon kunnen.
Ik maak gebruik van de mogelijkheid om warm te douchen. Heet, lang en zonder wachtrij. Geweldig! Ik kan zelfs mijn haar föhnen, een enigszins overbodige luxe waar ik stiekem toch gebruik van maak. We liggen achterin het lager, wat heel fijn is. Het ligt helemaal vol, hoewel, er zouden volgens sommige maatstaven nog wat mensen tussen passen.
's Avonds na het eten komt de huttenwirt aan tafel voor het slecht nieuws gesprek. Met een tablet in de hand waarop foto's van de huidige situatie te zien zijn, vertelt hij ons ten zeerste af te raden over de top te gaan. De sneeuw zal voorlopig niet smelten, maar juist aanvriezen vannacht. Dat maakt lopen moeilijk en er is ook geen spoor aanwezig, omdat nog niemand sinds de sneeuwval de tocht naar boven heeft gemaakt. Ik merk dat ik me niet zo makkelijk van mijn plan wil laten afbrengen, maar wanneer ik bij een andere tafel aanschuif om het verhaal nog een keer te horen, geloof ik echt wel dat het onverstandig is om te doen. De tocht duurt sowieso 8 tot 10 uur, onder normale omstandigheden. Dat betekent dus weinig speling en omkeren en via een andere route gaan is ook niet meer makkelijk. Het alternatief is via het dal te lopen. Lang en over een suffe weg, ik ben echt behoorlijk teleurgesteld.
Deze Vlaamse jongens die al een paar dagen aan onze tafel zitten lieten zich in ieder geval totaal niet door wat dan ook van de wijs brengen vandaag. Na al dagen bezig te zijn, hadden ze vandaag dit mega huis van bierviltjes gebouwd. Zij gaan morgen sowieso naar het dal, voor hun verandert er eigenlijk weinig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten