We konden voor deze deze dag geen reservering meer maken in Rifugio Nuvolau waardoor we onze route over de Alta Via 1 met een kleine omleiding hebben gelopen.
Na een vroeg ontbijt (onze lager was nou ook weer niet zo geweldig dat we er graag lang wilden verblijven) deden we om half 8 als een van de eersten die dag de deur van de hut open om aan onze tocht te beginnen. Het was wel even schrikken dat een ijzige wind serieus ons de adem benam en al het meubilair op het terras had gereorganiseerd volgens het type 'chaos'. Maar goed; tanden op elkaar, capuchon over de oren en maar hopen dat je vingers er niet af vriezen (dus daarom moest je handschoenen meenemen...), en daar gingen we. Toen we een stukje open terrein (fijn van die skipistes) hadden overgestoken, werden de omstandigheden beter en kwamen we al snel onze eerste tegenliggers tegen. Dit keer niet gehuld in hippe windjacks of afritsbroeken, maar zich voortbewegend op 4 poten. Niet alleen waren we getuige van 2 achterelkaar rennende gemzen, op de achtergrond was ook een marmot milkarepen aan het inpakken (de eerste gems is net uit beeld, en helaas zijn de bezigheden van de marmot ook wat onduidelijk). 
We hebben onderlangs de Tofanen gelopen en voordat we naar onze overnachtingsplek liepen, een klim naar de Rifugio Giussani ondernomen. Dit bleek ook een hele leuke en supergoedkope CAIhut te zijn die vooral bedoeld leek voor klimmers. Het ligt in een klimwalhalla en kan lopend bereikt worden over een pad dat omgeven wordt door oude ruines in een kalkachtig rotslandschap dat een vervreemdende ervaring geeft. Na deze hut hadden we kunnen afdalen naar de Rifugio Dibona om vervolgens weer te stijgen naar de Rifugio Pomedes. Wij zagen het extra dalen echter niet zitten en kozen voor een pad dat op de kaart aangegeven werd als zijnde voor ‘expert hikers’. Aangezien 'zelfoverschatting' onze middlename is, en we zo'n shortcut wel zagen zitten, begonnen we vol goede moed aan het pad. Dat mensen ons op een gegeven moment tegemoet kwamen met helmen, touwen en carabiners ed. leek ons even van ons stuk te brengen, maar ach, als je dan al zover bent... een beetje spannend was het toch wel, maar we kwamen niettemin goed aan na wat schelden en angstzweet.
We hebben onderlangs de Tofanen gelopen en voordat we naar onze overnachtingsplek liepen, een klim naar de Rifugio Giussani ondernomen. Dit bleek ook een hele leuke en supergoedkope CAIhut te zijn die vooral bedoeld leek voor klimmers. Het ligt in een klimwalhalla en kan lopend bereikt worden over een pad dat omgeven wordt door oude ruines in een kalkachtig rotslandschap dat een vervreemdende ervaring geeft. Na deze hut hadden we kunnen afdalen naar de Rifugio Dibona om vervolgens weer te stijgen naar de Rifugio Pomedes. Wij zagen het extra dalen echter niet zitten en kozen voor een pad dat op de kaart aangegeven werd als zijnde voor ‘expert hikers’. Aangezien 'zelfoverschatting' onze middlename is, en we zo'n shortcut wel zagen zitten, begonnen we vol goede moed aan het pad. Dat mensen ons op een gegeven moment tegemoet kwamen met helmen, touwen en carabiners ed. leek ons even van ons stuk te brengen, maar ach, als je dan al zover bent... een beetje spannend was het toch wel, maar we kwamen niettemin goed aan na wat schelden en angstzweet.
Rifugio Pomedes bleek ook al gezegend met mooi uitzichten over de omringende bergen en had nog schattige tweepersoonskamers beschikbaar (tweepersoonsbed met lakens, alles van hout en een leuk balkonnetje) zodat we deze nacht alleen onze eigen zweetsokken hoefden op te snuiven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten