Deze dag verlieten we de vredige, zonovergoten Fanesalm om ons te begeven op de grote hoogten waar harde wind, kou en sneeuw op ons bleken te wachten. Uitgezwaaid door grazend vee klommen we in totaal 1100 meter naar de Rifugio Lagazuoi. De Monte Lagazuoi vormde in de Oostenrijk-Italiaanse oorlog ('14-'18) een strategisch belangrijk punt. Wie de Monte Lagazuoi beheerste, beheerste de Falzaregopas. De overblijfselen zijn hiervan nog duidelijk zichtbaar. Tijdens de slotklim naar de Rifugio Lagazoui
passeerden we tunneltjes (soms enkele tientallen meters lang) uitgehouwen door Oostenrijkers in de rotswand.
Overdag komen veel dagjesmensen naar de Lagazoui met een kabelbaan om van het grandioze uitzicht te genieten, dat was dus wel even schrikken toen we aankwamen in een hut waar je je kont nog niet kon keren. Gelukkig vertrokken ze allemaal, na de lunch en zeker voor zonsondergang, zodat de hut en het uitzicht in alle rust genoten konden worden. Het was toen ook zeker de moeite waard om nog even door de overgebleven tunnels uit de Eerste Wereldoorlog naast de hut te lopen. Wij liepen er alleen door de lange donkere gangen, alleen bijgelicht door de schietgaten en zaklampen die we meenamen. Verder was alles er helemaal verlaten wat een indrukwekkend effect had.
Deze dag verlieten we de vredige, zonovergoten Fanesalm om ons te begeven op de grote hoogten waar harde wind, kou en sneeuw op ons bleken te wachten. Uitgezwaaid door grazend vee klommen we in totaal 1100 meter naar de Rifugio Lagazuoi. De Monte Lagazuoi vormde in de Oostenrijk-Italiaanse oorlog ('14-'18) een strategisch belangrijk punt. Wie de Monte Lagazuoi beheerste, beheerste de Falzaregopas. De overblijfselen zijn hiervan nog duidelijk zichtbaar. Tijdens de slotklim naar de Rifugio Lagazoui passeerden we tunneltjes (soms enkele tientallen meters lang) uitgehouwen door Oostenrijkers in de rotswand.
Overdag komen veel dagjesmensen naar de Lagazoui met een kabelbaan om van het grandioze uitzicht te genieten, dat was dus wel even schrikken toen we aankwamen in een hut waar je je kont nog niet kon keren. Gelukkig vertrokken ze allemaal, na de lunch en zeker voor zonsondergang, zodat de hut en het uitzicht in alle rust genoten konden worden. Het was toen ook zeker de moeite waard om nog even door de overgebleven tunnels uit de Eerste Wereldoorlog naast de hut te lopen. Wij liepen er alleen door de lange donkere gangen, alleen bijgelicht door de schietgaten en zaklampen die we meenamen. Verder was alles er helemaal verlaten wat een indrukwekkend effect had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten