Dag 8 Dolomieten met het openbaar vervoer

Met een luxe taxibus hebben we ons naar het busstation van Agordo laten brengen. Hier startte voor bijna niks een leuk bustochtje door de bergen. Na een super soepele overstap en ca. 2 uur kwamen we aan in La Villa en legden we onze rugzakken af en waren we pakezel af. Na nog even de plaatselijke supermarkt geplunderd te hebben voor vulling van de keukenkastjes thuis, eten we onze laatste Italiaanse maaltijd van deze vakantie, aangezien we morgen alweer in Duitsland zullen zijn op weg naar huis. Toch nog even een laatste fotootje, niet helemaal meer van het wandelen zelf, maar te mooi om niet te plaatsen. Anke en Ellen hebben in München allebei een dirndljurk gekocht om ook thuis te kunnen genieten van de Alpensferen. In het hotel werd al snel even een foto gemaakt. Jammer dat het minder makkelijk ging om voor Frans lederhosen te vinden, anders hadden we mooi met samen kunnen optreden of bijverdienen in een biertent!

Dag 7 Overhaast vertrek

Snel pakten we onze spullen in en liepn nog even de eetzaal in voor het ontbijt. Helaas stelde dit ook niets voor (oud brood met nutella, verpakte beschuit en vieze koffie, that’s it!) en met de regen en het onweer van gisteren was onze verdraagzaamheid voor deze hut naar een dieptepunt gedaald en annuleerden we snel de reservering voor de komende nacht en vertrokken we naar de laatste hut. Onderweg, een uurtje voor het eindpunt, kwamen we in de Rifugio Carestatio aan. Het was nog rustig hier. Er waren nog amper nieuwe wandelaars aangekomen en de waard nam nog hartelijk afscheid van mensen die hem speciaal kwamen opzoeken om hem te bedanken voor hun prettige verblijf. Als we nog eens terugkomen lijkt me dit een mooie hut om wat langer te blijven…
Het laatste stukje daalden we over een kleiachtig modderpad waar ik natuurlijk 5 minuten voor aankomst bij de hut in uitglee. Met modder tot op mijn ondergoed liep ik door naar de Rifugio San Sebastiano op de Passo Duran. De eigenaar had gelukkig geen probleem met het wijzigen van onze reservering naar vandaag en gaf ons een grote kamer met een stapelbed en tweepersoonsbed en een eigen badkamer! Nog nooit was dit zo welkom als nu en met al die modder.

Dag 6 Rifugio Vazzolèr

De oorspronkelijke tocht die we hadden gepland was iets langer en zwaarder dan de door ons gelopen route. Wij hebben na het bereiken van de Rifugio Coldai (geweldige gnocchi hier!) de Rifugio Tissi overgeslagen en een pad onderlangs gekozen.

















In eerste instantie omdat nogal wat knieën moeite hadden met het vele dalen, maar ook omdat bij het verlaten van de Rifugio Coldai het onweer dat zich ’s ochtends al liet voorspellen onze kant op kwam zetten.
In de middag bereikten wij eindelijk geheel doorweekt door regen en hagel en opgejaagd door onweer de Rifugio Vazzolèr. Deze hut bleek iets minder aantrekkelijk dan we hadden gehoopt en viel, op z'n zachtst gezegd, een beetje tegen na al die geweldige hutten die we tot dan toe hadden gezien. De kamer met 2 stapelbedden hoefden we dan wel niet te delen met anderen, maar was zo klein en krakkemikkig dat we er allemaal claustrofobisch van werden en nergens konden blijven met onze zeiknatte spullen. De geplande rustdag die we voor morgen hadden gepland en die we zouden gebruiken om naar de Malga Pelsa te lopen waar een familie uit Sarntal zelfgemaakte kaas, brood en spek verkoopt, laten we liever schieten. Het weer ziet er voor de volgende ochtend niet veelbelovend uit en dit is geen hut om in te blijven rondhangen.

Dag 5 Afdalen naar Rifugio Città di Fiume

Deze dag daalden we weer flink af tot een hoogte van 1950 meter. We kwamen langs verschillende Rifugios waaronder de Cinque Torri die minder dan een uur lopen van de Nuvolau ligt. Vanuit de hut kun je vele klimmers tegen de rotstorens zien kleven (heb ik me laten vertellen althans. Wij waren er te vroeg en het was er nog redelijk uitgestorven). Ook hier is in de Eerste Wereldoorlog heftig gevochten. (mocht je het niet zo hebben op hurktoiletten, dan kun je hier ’s ochtends even stoppen om gebruik te maken van een modern zitexemplaar.
Na een afdaling volgde een pad door een prachtig eiken en dennenbos dat best drukbezocht was, maar ook wel echt heel mooi is. Ik geef de mensen dus best gelijk dat ze met de hele familie daar naar toe komen! Rond lunchtijd waren we natuurlijk weer net bij een Rifugio aangekomen, de Croda de Lago. Na een uurtje rust vervolgden we onze tocht en daalden de laatste 430 meter naar de Rifugio Città di Fiume. Gelukkig hadden we gereserveerd en aanbetaald want onze bedden waren anders zeker naar een aantal van de vele andere wandelaars gegaan die hier bot vingen.

Dag 4 Naar het Adelaarsnest

We daalden af naar de verkeersader die van Cortina d’Ampezzo naar de Passo Falzarego leidt. Na een stukje over de weg te hebben gelopen liepen we al snel door lieflijker terrein richting de Passo Falzarego. Al voordat we deze fantastische parkeerplaats met kabelbaan en souvenirwinkel bereikten namen we een pad naar boven dat parallel loopt aan de Alta Via. Onderweg kwamen we nog een ijskoud meertje tegen dat aanlokkelijk genoeg leek voor sommigen om er halfnaakt in te gaan staan.


Rond lunchtijd kwamen bij de Rifugio Averau die al behoorlijk vol was met mensen die met een kabelbaan van af de andere kant naar boven waren gekomen. Veel van deze mensen lopen dan naar onze slaapplaats voor de nacht, de stoere Nuvolauhut. Wij kwamen hier dus iets te vroeg aan en de waardin maande ons nog te wachten tot ze de bedden in orde heeft kunnen maken. We wachten rustig af met een glaasje.

Toen iedereen echter weg was, behalve de 16 mensen die overnachtten, begrepen we waarom we hiervoor onze plannen moesten aanpassen gisteren. Je zit bovenop een berg en hebt een 360 graden uitzicht over de omgeving en bij helder zoals wij het hadden kun je verschrikkelijk ver kijken. Toen we 's avonds bij de houtkachel zaten te eten werd iedereen naar buiten gelokt door een gouden zonsondergang die alle bergen rondom ons goud kleurden.

De hut die door de CAI aangewezen werd aan een helikoptervliegende alpinist en zijn Canadese vrouw, was verder overigens wel heel eenvoudig. Er was buiten een hurktoilet en één kraantje met regenwater dat ook nog eens alleen voorbehouden is aan de overnachters. Mensen die hier overdag komen kunnen dus beter even voor de laatste klim, in Rifugio Averau naar de wc gaan.

Dag 3 Langs de Tofanen naar Rifugio Pomedes

We konden voor deze deze dag geen reservering meer maken in Rifugio Nuvolau waardoor we onze route over de Alta Via 1 met een kleine omleiding hebben gelopen.

Na een vroeg ontbijt (onze lager was nou ook weer niet zo geweldig dat we er graag lang wilden verblijven) deden we om half 8 als een van de eersten die dag de deur van de hut open om aan onze tocht te beginnen. Het was wel even schrikken dat een ijzige wind serieus ons de adem benam en al het meubilair op het terras had gereorganiseerd volgens het type 'chaos'. Maar goed; tanden op elkaar, capuchon over de oren en maar hopen dat je vingers er niet af vriezen (dus daarom moest je handschoenen meenemen...), en daar gingen we. Toen we een stukje open terrein (fijn van die skipistes) hadden overgestoken, werden de omstandigheden beter en kwamen we al snel onze eerste tegenliggers tegen. Dit keer niet gehuld in hippe windjacks of afritsbroeken, maar zich voortbewegend op 4 poten. Niet alleen waren we getuige van 2 achterelkaar rennende gemzen, op de achtergrond was ook een marmot milkarepen aan het inpakken (de eerste gems is net uit beeld, en helaas zijn de bezigheden van de marmot ook wat onduidelijk).
We hebben onderlangs de Tofanen gelopen en voordat we naar onze overnachtingsplek liepen, een klim naar de Rifugio Giussani ondernomen. Dit bleek ook een hele leuke en supergoedkope CAIhut te zijn die vooral bedoeld leek voor klimmers. Het ligt in een klimwalhalla en kan lopend bereikt worden over een pad dat omgeven wordt door oude ruines in een kalkachtig rotslandschap dat een vervreemdende ervaring geeft. Na deze hut hadden we kunnen afdalen naar de Rifugio Dibona om vervolgens weer te stijgen naar de Rifugio Pomedes. Wij zagen het extra dalen echter niet zitten en kozen voor een pad dat op de kaart aangegeven werd als zijnde voor ‘expert hikers’. Aangezien 'zelfoverschatting' onze middlename is, en we zo'n shortcut wel zagen zitten, begonnen we vol goede moed aan het pad. Dat mensen ons op een gegeven moment tegemoet kwamen met helmen, touwen en carabiners ed. leek ons even van ons stuk te brengen, maar ach, als je dan al zover bent... een beetje spannend was het toch wel, maar we kwamen niettemin goed aan na wat schelden en angstzweet.

Rifugio Pomedes bleek ook al gezegend met mooi uitzichten over de omringende bergen en had nog schattige tweepersoonskamers beschikbaar (tweepersoonsbed met lakens, alles van hout en een leuk balkonnetje) zodat we deze nacht alleen onze eigen zweetsokken hoefden op te snuiven.

Dag 2 Van de weiden van de Fanes naar de ruige hoogte van de Lagazoui

Deze dag verlieten we de vredige, zonovergoten Fanesalm om ons te begeven op de grote hoogten waar harde wind, kou en sneeuw op ons bleken te wachten. Uitgezwaaid door grazend vee klommen we in totaal 1100 meter naar de Rifugio Lagazuoi. De Monte Lagazuoi vormde in de Oostenrijk-Italiaanse oorlog ('14-'18) een strategisch belangrijk punt. Wie de Monte Lagazuoi beheerste, beheerste de Falzaregopas. De overblijfselen zijn hiervan nog duidelijk zichtbaar. Tijdens de slotklim naar de Rifugio Lagazoui passeerden we tunneltjes (soms enkele tientallen meters lang) uitgehouwen door Oostenrijkers in de rotswand.
Overdag komen veel dagjesmensen naar de Lagazoui met een kabelbaan om van het grandioze uitzicht te genieten, dat was dus wel even schrikken toen we aankwamen in een hut waar je je kont nog niet kon keren. Gelukkig vertrokken ze allemaal, na de lunch en zeker voor zonsondergang, zodat de hut en het uitzicht in alle rust genoten konden worden. Het was toen ook zeker de moeite waard om nog even door de overgebleven tunnels uit de Eerste Wereldoorlog naast de hut te lopen. Wij liepen er alleen door de lange donkere gangen, alleen bijgelicht door de schietgaten en zaklampen die we meenamen. Verder was alles er helemaal verlaten wat een indrukwekkend effect had.

de eerste wandeldag; La Villa (Alta Badia) naar de La Varellahutte

Alta Badia is zo’n meertalige gemeente waardoor La Villa ook regelmatig Stern genoemd wordt. Dit waarschijnlijk om het gemakkelijk te houden…In La Villa hebben wij een pension gevonden voor de laatste nacht waar wij ook de auto mochten neerzetten voor de week. Wij vertrokken na de lunch, wat wellicht iets te laat was, aangezien het langer dan de beoogde 4 uur lopen was. De tocht begon met een klim eerst door bos en daarna over een puinhelling de Forcella de Medesc over. Vooral Anke genoot enorm van al dat puin, en wilde graag liggend nog wat langer genieten. Ellen vond het allemaal misselijkmakend en gooide aan de top al snel haar zojuist verobberde gedroogde peer eruit.
Hierna vervolgde de weg zich gelukkig gemakkelijker en daalde uiteindelijk de Fanesalm in en naar de comfortabele hut La Varella. Helaas hebben wij hier dus niet zo heel lang kunnen genieten van deze hut aangezien we pas na 7 uur aankwamen! De hut was echter voor ons toch als een warme deken, vooral ook omdat ze op ons hadden gewacht met het sluiten van de keuken en ons de lekkerste Kaisserschmarrn ever brachten en ons bed voor ons bewaarden. Als toetje nog even genieten van het onbeperkte warme water uit de douche en onze eerste wandeldag was al weer tot een goed einde gekomen.

Dagje Oostenrijk

Na een geweldig ontbijt met onder andere brioche, frambozen en geitenkwark moesten we Frankrijk alweer verlaten en afscheid nemen van Wolfert en Saskia. Aangekomen in Oostenrijk waren de weersomstandigheden vertrouwd; de regen kwam met bakken uit de lucht. we besloten niet de grote wegen naar Brenner te nemen maar door het ötztal te rijden, voor old times sake. Een geschikt Gasthof was snel gevonden in de plaats van de jeugd van Frans, Gries. na 5 km over haarspeldbochten omhoog was Frans helemaal happy en installeerden we ons in een Gasthof met sauna.

le Bouton d'or

De middag werd gebruikt voor het langsgaan van een aantal wijnhuizen om de lokale wijn te keuren. Een aantal doosjes verdwenen vervolgens in de auto...
's Avonds aten we in het restaurant van het hotel. ik had hierover al een goede recensie gelezen, maar was toch nog wel heel erg blij verrast door al het lekkers dat op tafel kwam. Na de terrine van Foie gras met een gewurztraminer werd een huisgemaakte hartige taart aangeraden. ook al koos ik dit zelf niet (ik nam heerlijke varkenswang met zuurkool), hij zag er wel heerlijk uit!
Het hotel, le Bouton d'or, was een echte aanrader dus. Het ligt prachtig verscholen op een berg boven het dorpje Lapoutroie en heeft een fantastisch uitzicht. Als mensen dan ook nog zo gastvrij zijn en lekker kunnen koken heb ik niks meer te wensen op vakantie!

Lunchafspraak in de Elzas

Onze eerste stop op onze reis naar de Dolomieten was in de Elzas. Speciaal vroeg vertrokken om, hoe praktisch, precies om lunchtijd aan te komen. De hereniging met Anke en Frans was als altijd hartverwarmend en moest uiteraard gevierd worden met lekker eten en veel wijn. Wolfert en Saskia die we al kenden van het huwelijk van Anke en Frans waren er ook en hadden al enkele dagen met hen kunnen genieten van alle het goede uit la douce France.

Klaar voor vertrek

De rugzakken zijn ingepakt en alles staat klaar om morgen op vakantie te gaan. We hebben dit jaar voor het eerst helemaal zelf een route uitgezocht. Om niet helemaal verloren te lopen door wellicht wat gebrek aan ervaring hebben we gekozen voor een bekend gebied, namelijk de Dolomieten, en een bestaande, goed aangegeven route, de Alta Via 1. Alle hutten van onze keuze zijn gereserveerd en zoals het er naar uitziet zullen we niet snel verhongeren of verdorsten in dit gebied waar we wel een paar keer per dag een berghut tegen zullen komen.
Voordat we door zullen rijden naar Italië halen we Anke en Frans op in Frankrijk.